بذر کمال‌جویی و بقاطلبی در قلب همۀ انسان‌هاست. شرایط باروری آن نیز وجود دارد. فقط باید با آگاهی و تلاش، مسیر تکامل را طی کنیم تا انسانیت از ما ظهور کند.
یکی از آفات رشد این بذر انسانی، خودکم‌بینی و ناامیدی است. خودکم‌بینی همان است که برای انجام هر کار خوبی می‌گوییم «نمی‌توانم». آن‌قدر عبارت نمی‌توانم را تکرار کرده‌ایم که گویی در ما ملکه شده است و وقتی در میدان صبر، گذشت، چشم‌پوشی، ندیدن، نخوردن، نرفتن و... قرار می‌گیریم، فوراً می‌گوییم که نمی‌توانم و به راحتی رفتاری غلط انجام می‌دهیم!
درحالی‌که ما پیرو حضرات معصومین(علیهم‌السلام) هستیم. کسانی که مانند ما در فراز و نشیب‌های امتحان قرار می‌گرفتند، اما درست برعکس ما، همیشه می‌توانستند خوب باشند و هیچ‌وقت نمی‌توانستند بدی کنند. آنان ملکه‌وار اوصاف خدا را ظهور می‌دادند و بر صراط حق حرکت می‌کردند؛ حتی زمانی‌که با مکرهای شیطانی به آن‌ها ظلم می‌کردند، از مسیر درست خارج نمی‌شدند. مثلاً وقتی به امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) می‌گفتند معاویه در کارهایش با سیاست است، اما شما نه؛ حضرت علی(علیه‌السلام) پاسخ می‌دادند که من سیاست‌بازی او را بلد هستم، اما نمی‌توانم مانند او باشم.
به این ترتیب در عید غدیر باید این حقیقت را بیابیم که ما انسان هستیم و پیشوایمان علی(علیه‌السلام) است. باور کنیم که می‌توانیم ولایت آن بزرگوار را که در جان داریم، در همۀ صحنه‌های زندگی ظهور دهیم و همیشه آرام و مطمئن، در مسیر رضایت حق حرکت کنیم.
برگرفته از بیانات استاد لطفی آذر
غدیر۱۴۳۷
نظرات کاربران
